GEDICHTEN

Storm voor de stilte

Met het afval van conditionering opgenomen in mijn bloed,
verdroeg ik de zichbare verontreiniging.
Kende ik mijzelf slechts als vuig onderdeel van u.
Uw alles omknellende armen kooiden mij met de leugenachtige mantel zonder liefde of zichtbare dwang.

U weekte gewiekst mijn wankele evenwicht los, van mijn natuurlijke liefdevolle zijn.
Artificiële behoeften overprikkelde mijn geraffineerd en geïndoctrineerd brein.
Dwanggevoederde verslaving als goede wijn.

Succesvolle studie beloofde mij schuld.
Vruchtbare arbeid bezorgde u welvaart. Systematisch kapitalistisch gemanipuleerd,
werd liefde wreed en ego gewaardeerd.
Cijfers en tijd bepaalden mijn schaap-heid.

Slapende gaf ik u mijn beenderen als frame.
M´n aderen als kabels in uw duivelse machine.
Mijn pomp, als centrum, functioneerde niet als hart. Pulseerde voortdurend vervuild water voort dat uitmondde in veel onleefbare rivieren en oceanen.

Ge-schaapt met knagende twijfels en ongerief, stuurden mijn zenuwen automatisch verzwakte spieren aan om in deze oneindige ratrace sneller en sneller te presteren.
Van 4 naar 5 hijgde ik onvermenselijkt en uitgeput verder.

De bomen gaven onvoldoende zuurstof en de zon was half verduisterd, dus bewoog ik zonder adem en zicht. Had mijn vrijheid verkocht aan de hoogste bieder voor hoge verplichtingen met ondraaglijk onbehagen.
Volledig onderworpen aan hysterie en materie.

De walgspiegel blikte terug de laffe ogen van een absurdistische-geluk-zoekende-vreemdeling.De leegheid verpletterde mijn gewetens-stem.Opzwepende populistische blonde pruiken fluisterden dat een ander verantwoordelijk was.

Acht miljard virussen verstomden door één.
Achtervolgd door zelf-besmette voetsporen.
Moeder aarde kleedde ons, dodelijk stil uit.
Keizers zonder kleren, ineens allemaal gelijk.
En zo werden wij wakker als onze eigen getuigen.

Beschaamd bedekken wij nu onze naaktheid.
Miljarden tranen bevochtigen de open aarde,
waarin wij onze verlaten geliefden begraven.
Gecomposteerd in moederaarde's geduldige grond,
ontspruit er ooit nieuw bestaan uit haar genade.

Als we overovermorgen opnieuw mogen beginnen, dan,
zullen Wij, uw huichelachtige systeem, begraven.
Maar om uw dood zullen wij niet wenen. Bevoorrecht nemen wij dan eindelijk waar dat wij liefdevol, heel en verantwoordelijk zijn.

Met losgebroken kettingen en blinddoeken op half stok, zien wij: ex-gedetineerden van angst en zelfbehoud, zich niet langer verschuilen achter valse profeten.
Het is gedaan met burgerlijke massale opinies, quartaire behoeften en schijnheilige dogma´s.

Afschudden van oude patronen in de wetenschap dat onze pompen weer zullen kloppen als harten. Onschatbare waarden worden weer gekoesterd, alles vernietigende ego´s worden nederig begraven.
Voetdrukken op onze aarde die ons eindelijk weer herinneren dat liefde weer liefde is.

Ilse Marianne ©